เมื่อได้เป็นพ่อคน

เมื่อตอนที่เรายังเป็นเด็กเราเคยคิดบ้างไหมว่าพ่อแม่รักเราขนาดไหน หลายคนก็คงตอบคำถามนี้ได้อย่างไม่ต้องคิดให้นานว่า "ไม่รู้" ผมก็เป็นคนหนึ่งล่ะที่ตอบเช่นนั้น เพราะถ้าเรารู้เราก็คงไม่ดื้อ ไม่ทำให้พ่อแม่ลำบากใจ หรือ เสียใจในหลายๆครั้ง บางครั้งเราเถียงพ่อแม่ ซึ่งเราไม่เคยคิดเลย ว่าสิ่งที่พ่อแม่ พร่ำสอน ตักเตือนเรานั้น ก็เพราะรักเรา และอยากให้เราเติบโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่ที่ดี
แล้ววันหนึ่งเวลานั้นก็มาถึงผมได้เข้าใจแล้วว่าความรู้สึก รัก และ ห่วง ที่พ่อแม่มีให้เรานั้นมันเป็นอย่างไร มันยิ่งใหญ่ขนาดไหน เพียงแวบแรกที่ผมได้เป็นพ่อคน ได้เห็นหน้าลูกสาวครั้งแรก ความรู้สึกรัก ห่วงใย ยังมากมายมหาศาลขนาดนี้ แล้วพ่อแม่เราล่ะ ท่านเลี้ยงเรามาจนโตป่านนี้ ท่านจะมีความรู้สึกนั้น มหาศาลขนาดไหน
หัวใจผมเต้นตุบๆ นี่หรือลูกเรา ที่เรารอที่จะเห็นหน้าเขามาตั้ง 9 เดือน นี่หรือเด็กที่เรา หลงรักตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า นี่หรือเด็กที่เราเล่านิทานให้ฟังก่อนนอน (เกือบจะ)ทุกคืน มันเหมือนโลกทั้งใบหยุดไว้ตรงนั้นน้ำตาแห่งความตื้นตันเกือบจะไหลออกมาจากตาของผม มันดีใจและตื่นเต้นยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดตั้งแต่เคยเจอมา
และมันก็เป็นอีกแวบหนึ่งที่ผมได้รู้ว่านี่แหละคือความรักที่พ่อแม่มีต่อลูกมันเป็นอย่างนี้นี่เอง มันเกินกว่าจะหาคำใดๆมาอธิบายไ ด้ มันต้องรับรู้ได้ด้วยตัวเอง ใช้ใจของเราสัมผัสเอง
ต่อจากนี้ไปผมคงต้องทำหน้าที่ของพ่อที่ดี และ ลูกที่ดียิ่งขึ้น อย่างเต็มความสามารถของคน คนหนึ่งจะทำได้.........จบ.